TÜRKİYE’ye Eurovision’da ikincilik getiren Manga grubunu kutluyorum ama bu yarışmayı her sene neredeyse millî bir mesele imişcesine önemsememize ve günler boyu tartışmamıza da şaşırmadan edemiyorum...

Zira, Eurovision’un bu dünya müzik piyasalarında öyle pek artık bir önemi yoktur. Yayın kuruluşları tarafından senelerden buyana düzenlenmektedir ama
etkisi sadece kendi çerçevesi ile sınırlıdır. Eurovision’da ülkeler, solistler yahut gruplar değil besteler yarışır, yani değerlendirme eser üzerinden yapılır. Üstelik, eserlerle ilgili şartname de tâââ  70’li senelerden kalmadır o yıllarda revaçta olan pop müzik eserlerinin teknik yapısına göre hazırlanmıştır, yani bugünün müzik anlayışı bakımından oldukça eskidir.

İşte bu yüzden, dikkat ettiğiniz takdirde yarışmaya katılan şarkıların birbirlerine çok benzediklerini ve formatlarının bile hep aynı olduğunu farkedersiniz...

BAYATLAMIŞ BİR ZEVK
Daha da önemlisi: "Eurovision formatı” demek, bugünün müzik dünyasında ve müzik eserleri piyasasında eskimiş ritm ve miadını doldurmuş melodi demektir. Eurovision’da son senelerde birinci olan yahut beğenilen parçaların hiçbirinin dünya müzik listelerinde yer bulamamalarının sebebi de bu eskilik, daha doğrusu çağın gerisinde kalmış olmaktır. ABBA’nın bir zamanlar müzik dünyasını yerinden oynatan "Waterloo”su gibi eserler artık yoktur, üstelik

Eurovision’a genellikle yerel amatör gruplar katılmakta, kazanan eserlerin yarışmanın sınırlarını aşmaları mümkün bulunmadığı için hiçbiri "dünya eseri” olamamaktadır. Eurovision, üstelik 2000’lerin başında "beste yarışması” özelliğini de kaybetmiş  ve "en çok SMS gönderen ülke yarışması” haline gelmiştir. Yarışmanın 1990’lardan itibaren artık hiçbir ses getirmediğini farkeden organizasyon komitesi, eskidiklerini ve ortaya artık yeni birşeyler sürmek gerektiğini düşünmüş ama devrini tamamlamış müzik anlayışını yenilemek yerine işin kolayına kaçıp modern teknolojiyi devreye sokmayı tercih etmiş ve dinleyicilerin oylamaya SMS göndererek katılmaları uygulamasını başlatmıştır.

Eurovision, dolayısı ile artık bir "SMS yarışması”dır, yani vatandaşlarının en fazla telefon mesajı göndermelerini sağlayıp şirketleri rekor seviyede zengin eden ülke, birinci seçilir. Sertab Erener‘in daha önce kazandığı birinciliğin sırrı da, Avrupa’da yaşayan Türkler arasında mükemmel bir SMS organizasyonu düzenlenmiş olmasıdır.

HOŞGÖRÜNÜN BU KADARI!
Böyle bir organizasyonu hâlâ ciddiye alarak aylar boyunca kendimizi paralamaya başlamamıza ne gerek vardır, bilmiyorum. Eurovision gibi sıradan bir şarkı
yarışmasını bile siyaset ve ideoloji vasıtası yapmaktan çekinmeyen Yunanistan’dan ve Ermenistan’dan senelerden buyana tek bir oy bile alamamış olmamıza rağmen, etrafa hoş görünmek maksadıyla önceki gece Ermenistan’a puan bağışlamanın nasıl bir aklın eseri olduğunu anlayan var ise, bir zahmet beri gelsin!

Adamların bize oy vermemelerini yahut Yunanistan’ın senelerdir Kıbrıs’ı yüceltmeye çalışmasını falan bir tarafa bırakın... Yarışmaya Ermenistan adına katılan Eva Rivas şarkısını "1915’te kaybettiği büyük annesinin hatırası için okuduğunu” açık açık söylüyor, yani sahneden  bizlere "Katiller!” diye haykırıyor, biz ise hâlâ güngörmüş, nazik, hoşgörü  sahibi ve olgun beyefendiyi oynuyoruz; Ermenistan’a puan veriyoruz.

Artık hep yapar olduğumuz böyle işlere başka bir şey denir ya, neyse...

mbardakci@htgazete.com.tr